Marjolijn van Heemstra vertelt over haar onderzoek naar schemer en de overgangsperiode van licht naar donker. 

Voor het ervaren van de nachtelijke duisternis hoef je niet op de nacht te wachten. Al vlak na zonsondergang begint de grote overgang: de schemer. Het gouden uur gaat over in het blauwe uur, het licht verdwijnt, kleuren worden koeler. De schemer kan ons leren wat het donker tevoorschijn brengt. We associëren het vallen van de duisternis vaak met verdwijnen. Het licht, de dag, het lawaai, alles lijkt minder te worden. Maar de dag verdwijnt niet. Wij verdwijnen. En terwijl we verdwijnen verschijnt er iets. Vleermuizen. Nachtvlinders. Een wereld van grijstinten.

We verzamelen ons rond zonsondergang om samen te gaan schemeren. Een term die stamt uit een tijd dat mensen het licht het liefst zo lang mogelijk uitlieten en aan het begin van de avond het donker afwachtten. Het was een manier om energie te besparen maar ook, vooral, een gezamenlijke afsluiting van de dag. Een klein overgangsritueel waarin werk werd losgelaten en de (avond)rust begon. Een klein uur niets produceren of consumeren, simpelweg zitten en zien hoe de duisternis opkomt, hoe grenzen vervagen, de dag verwatert, overgaat in de nacht.

Marjolijn van Heemstra geeft een inleidende lezing en daarna krijgt het publiek toegang tot het audioverhaal dat ieder voor zich kan afluisteren op telefoon of tablet. Even niets produceren of consumeren, maar simpelweg zitten en zien hoe de duisternis opkomt. Om te ervaren wat het donker tevoorschijn laat komen.